Η Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α. επέλεξε 30 στρατιώτες για την επόμενη φάση της εκπαίδευσης πιλότων για το Northrop Grumman RQ-4 Global Hawk την περασμένη εβδομάδα. Αρχικά, μόνο οι αξιωματικοί μπορούσαν να πετάξουν το MQ-1 Predator και το MQ-9 Reaper της General Atomics Aeronautical Systems Inc. (που ονομάζεται “Predator B” από τον κατασκευαστή). Τώρα, αυτό έχει αλλάξει.
WRIGHT-PATTERSON AIR FORCE BASE, Ohio (AFPN) — The first production RQ-4A Global Hawk unmanned aerial vehicle rolled out in ceremonies held Aug. 1 at prime contractor Northrop Grumman’s Antelope Valley Manufacturing Center at Air Force Plant 42 in Palmdale, Calif. (Courtesy photo)
Σύμφωνα με τον Lt. James Klein, αν και ορισμένοι πιλότοι της Global Hawk λυπήθηκαν που έχασαν τη θέση τους, οι περισσότεροι δεν αναστατώθηκαν. Το Global Hawk είναι το μόνο από τα τρία drone που δεν είναι εφοδιασμένο με όπλα και έχει τις περισσότερες πιθανότητες για μια ομαλή ημέρα στα κοντρόλ. Το σχέδιο πτήσης έχει προγραμματιστεί εκ των προτέρων, οπότε το βασικό καθήκον είναι να παρακολουθείται η ζωντανή ροή βίντεο. Επί του παρόντος, ο στόλος των αεροσκαφών της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας διεξάγει αποστολές μάχης και μη, παγκοσμίως.
Όταν αντικατασταθούν με στρατευμένο προσωπικό, ορισμένοι από τους πρώην πιλότους της Global Hawk θα υπηρετήσουν σε διαφορετικό αεροσκάφος. Ο Klein λέει ότι αυτή είναι μια ευπρόσδεκτη κίνηση καθώς το «Predator» και το «Reaper» έχουν υποβαθμιστεί. Αλλά υπάρχει μια διαφορά μεταξύ να πετάξει ένα Global Hawk και να πετάξει ένα Reaper ή Predator.
“Σχετικά με τα Predator και τους Reaper, αναπτύσσουμε οπλισμό, γι ‘αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη διαφορά. Πραγματικά πετάτε “, λέει ο Klein. “Μπορείς να το βάλεις σε αυτόματο πιλότο, αλλά έχεις joystick, έχεις γκάζι, τα έχεις όλα αυτά, έτσι ώστε να πετάξεις το αεροσκάφος. Είναι μια πολύ σημαντική διαφορά”.
Ο Klein χειρίζεται το Predator. Το Predator XP είναι η πιο πρόσφατη έκδοση της οικογένειας, η οποία ξεκίνησε με το RQ-1 που πρώτα χρησιμοποιήθηκε από την Πολεμική Αεροπορία το 1995. Το Predator XP διαθέτει συστήματα ζεύξης ζωνών ορατότητας και οπτικής επαφής, και μπορεί να ενσωματωθούν με αισθητήρες πολλαπλών πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης (intelligence, surveillance, reconnaissance -ISR). Αυτό περιλαμβάνει ηλεκτρό-οπτικές υπέρυθρες κάμερες και ραντάρ πολλαπλών λειτουργιών. Το τελευταίο διαθέτει λειτουργία ραντάρ με συνθετικό άνοιγμα.
Το drone «Predator» διαθέτει επίσης έναν δείκτη στόχων που κινούνται στο έδαφος και ένα αυτόματο σύστημα αναγνώρισης. Το ραντάρ του έχει μια λειτουργία θαλάσσιας ευρείας περιοχής αναζήτησης. Το MQ-1B έχει ένα άνοιγμα των πτερυγίων 55 πόδια, έχει μήκος 27 πόδια, ύψος 7 πόδια και έχει κενό βάρος 1.130 κιλών.
Με έδρα το Λας Βέγκας, ο Klein πετάει το drone του στη Μέση Ανατολή. Περιγράφει τη δουλειά του με 99% πλήξη και 1% βιασύνη με αδρεναλίνη, όπως ακριβώς το έχουν περιγράψει και άλλοι. Ναι, το Predator είναι ικανό για μάχη, αλλά η κύρια- και η μόνη, δουλειά του Global Hawk είναι η ISR. Κάποιες φορές η κατάσταση γίνεται έντονη και τότε ο Klein πρέπει να πυροβολήσει. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του περνάει παρακολουθώντας.
Ο Klein λέει ότι το Predator έχει δύο κάμερες: μία στο κάτω μέρος του θόλου και μία στο ρύγχος. Εκείνη στο ρύγχος, είπε, δεν έχει μεγάλη ανάλυση και έτσι χρησιμοποιείται κυρίως για να ελέγχει τον καιρό ενώ η άλλη κάμερα παραμένει εστιασμένη στο έδαφος. Οι δύο κάμερες μπορούν να τραβηχτούν σε διαφορετικές οθόνες στο κέντρο ελέγχου.
Η δουλειά, όμως, δεν έρχεται χωρίς τις ιδιορρυθμίες της. Για παράδειγμα, υπάρχει καθυστέρηση 1,5 έως 2,5 δευτερολέπτων μεταξύ της εισόδου χειροκίνητου ελέγχου και της τροφοδοσίας βίντεο. Εάν ένας πιλότος διατάξει το δρομέα να στρίψει δεξιά, θα το κάνει αμέσως. Αλλά ο χειριστής δεν θα το δει μέχρι ένα δευτερόλεπτο ή δύο αργότερα. Ο Klein λέει ότι αυτό οφείλεται στην κρυπτογράφηση και είναι κάτι που οι πιλότοι συνηθίζουν αρκετά γρήγορα. Η επίγνωση της κατάστασης μπορεί επίσης να είναι ένα ζήτημα για τους πιλότους των drone, δεδομένου ότι δεν βρίσκονται στην πραγματικότητα στον εναέριο χώρο με το αεροσκάφος. Και ένας γεμάτος εναέριος χώρος προσθέτει ένα άλλο επίπεδο δυσκολίας. Παρόλο που οι πιλότοι δεν ασχολούνται με το σχεδιασμό των πτήσεων, πρέπει να βεβαιωθούν ότι το αεροσκάφος παραμένει σε μια πορεία που δεν έρχεται σε σύγκρουση με τίποτα άλλο στον εναέριο χώρο.
Υπάρχουν τρεις διαφορετικές βάρδιες που έχουν οι πιλότοι drone, λέει ο Klein: «καθημερινές» (8 π.μ. έως 4 μ.μ.) «εναλλάξ» (4 μ.μ. έως 12 μ.μ.). και «μέσες» (12 π.μ. έως 8 π.μ.). Αυτός περιγράφει μια κανονική ημέρα ως πιλότο του Predator:
Η άφιξη απαιτείται 30 λεπτά έως μία ώρα πριν ξεκινήσει η βάρδια, ανάλογα με τη μοίρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λαμβάνει χώρα μία μεγάλη ενημέρωση: Θέματα όπως ο καιρός, αλλαγές στην Ειδική Οδηγία για την περιοχή στην οποία θα πετάξουν τα αεροσκάφη εκείνη την ημέρα και μια επισκόπηση των συνολικών αλλαγών από την προηγούμενη ημέρα.
Στη συνέχεια η Υπηρεσία Πληροφοριών ενημερώνει τα επιμέρους συνεργεία για την συγκεκριμένη αποστολή της ημέρας. Η ετοιμότητα του πληρώματος αξιολογείται επίσης με συζητήσεις που περιλαμβάνουν την ποσότητα του ύπνου, τα τρέχοντα επίπεδα στρες και την υγεία. Τυχόν εμπόδια θα μετριαστούν.
Στη συνέχεια, το πλήρωμα μεταβαίνει στον σταθμό ελέγχου εδάφους (GCS) σε μια τελική σύντομη αναφορά από τη βάρδια που αντικαθιστά. Το προσωπικό ένας τη φορά – ο χειριστής αισθητήρα (ο οποίος ελέγχει τις κάμερες και το λέιζερ που καθοδηγεί τους πυραύλους) πρώτα, έπειτα πιλότος – και η αποστολή συνεχίζεται. Τα πληρώματα μπορούν να επικοινωνούν με τα στρατεύματα εδάφους μέσω του τηλεφώνου, του ραδιοφώνου ή του Internet Relay Chat (mIRC).
Η εκτέλεση της αποστολής συνήθως απαιτεί χρόνο που αφιερώνεται σε κτίρια ή χωριά, αναζητώντας πρόσωπα ενδιαφέροντος. Αν κάποιο εμφανιστεί, το drone το ακολουθεί για να παρακολουθεί τις καταστάσεις που ίσως προκύψουν.
Στο τέλος της βάρδιας, τα πληρώματα μεταβαίνουν στο σπίτι. Σε γενικές γραμμές, η εργάσιμη ημέρα διαρκεί περίπου 10-12 ώρες, ανάλογα με τις εργασίες που απαιτούνται εκτός της πτήσης. Το να πηγαίνεις σπίτι στο τέλος μιας μακράς μέρας μπορεί να είναι ωραίο, αλλά έχει και τα μειονεκτήματά της. Για παράδειγμα, εάν ένας πιλότος έπρεπε να πυροβολήσει κάποιον κατά τη διάρκεια της βάρδιας, η μετάβαση στην οικογένειά του αμέσως μετά – όντας ανίκανος να μιλήσει για το τι συνέβη κατά την εργασία – μπορεί να είναι δύσκολη.
“Σε μια αναπτυγμένη θέση, όταν βρίσκεστε σε ένα παραδοσιακό αεροσκάφος, υπάρχει χρόνος για αποσυμπίεση πριν τελικά επιστρέψετε στο σπίτι”, λέει ο Klein. “Η Πολεμική Αεροπορία όμως έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, δίνοντάς μας μια πληθώρα πόρων για να μιλήσουμε και να συνεργαστούμε για την αντιμετώπιση … και διαφορετικών τεχνικών για την μείωση του στρες».
Η πτήση με drone δεν ήταν η πρώτη επιλογή του Klein – αυτή η θέση ανήκει σε επανδρωμένα αεροσκάφη. Το μη επανδρωμένο αεροσκάφος ήταν η δεύτερη του επιλογή για πτήση, αλλά αναγνωρίζει τα οφέλη που έρχονται με τα αεροσκάφη, όπως η ασφάλεια. Ο Klein λέει ότι υπάρχουν στίγματα τόσο εντός όσο και εκτός, όσον αφορά την «αυθεντικότητα» της πτήσης. Ορισμένοι πιλότοι επανδρωμένων αεροσκαφών μεταφέρθηκαν στο πεδίο του αεροσκάφους που χρησιμοποιείται από απόσταση (Remotely Piloted Aircraft -RPAs), το οποίο δεν δέχεται πάντοτε καλά ο πιλότος. Και η δημοσιότητα που παίρνουν όταν πυροβολήσουν μπορεί να είναι επιβαρυντική. Αλλά ο Klein σημειώνει ότι ο τομέας των drone εξακολουθεί να αναπτύσσεται τόσο στον στρατιωτικό όσο και στον αστικό τομέα, γεγονός που αφήνει πολλές δυνατότητες.
“Εκτός της Πολεμικής Αεροπορίας, πολλές δουλειές πληρώνουν πολλά χρήματα για άτομα με προηγούμενη εμπειρία. Είναι ένας αυξανόμενος τομέας, και η Πολεμική Αεροπορία είναι ένα από τα μοναδικά μέρη για να πάρει κανείς αυτή την εμπειρία », είπε ο Klein. “Όπως προκύπτουν τα νέα RPA, έχεις μια πραγματικά καλή ευκαιρία να είσαι στην αιχμή της νέας τεχνολογίας, επίσης, μέσα στην Πολεμική Αεροπορία.”
ΠΗΓΗ: http://www.aviationtoday.com/2017/03/16/day-life-us-air-force-drone-pilot/